Το 2011, παρουσίασα την περφόρμανς στο Δημοτικό Θέατρο Μελίνα Μερκούρη στην Θεσσαλονίκη. Πολλοί παραπονέθηκαν ότι δεν κατάλαβαν και πολλά λόγω γλώσσας και ότι «πιάναν» μόνο λέξεις. Όταν πήρα τα οπτικοακουστικά πρακτικά στα χέρια μου, συνειδητοποίησα με ενδιαφέρον πως οι μεταφραστές του συνεδρίου όντως αδυνατούσαν να με ακολουθήσουν επακριβώς, συμβάλλοντας άθελα τους στην αναπαράσταση του λόγου.

Ο καθηγητής φιλοσοφίας του Βασιλικού Κολεγίου Τεχνών του Λονδίνου (RCA) Τζόναθαν Μάιλς (Jonathan Miles) που παρακολούθησε την πρώτη διάλεξη-περφόρμανς στο αμφιθέατρο Ian Gulland του πανεπιστημίου Goldsmiths το καλοκαίρι του 2005 και προλόγισε την δεύτερη στο Βασιλικό Κολέγιο Τεχνών του Λονδίνου, σχολιάζει:

 …σύμφωνα με τον Louis Marin «η γλώσσα είναι πάντοτε, πάνω κάτω, μια πράξη επιθετικότητας, ή αλλιώς μια άρνηση, απέναντι στο τι θέλει να πει». Αυτό που με προβληματίζει είναι το πως ακριβώς αυτή η δουλειά (περφόρμανς-διάλεξη) κινητοποιεί την χρήση της Γλώσσας σαν μια σταδιακή μορφή βίας απέναντι στο ίδιο το σύστημα σημασιοδότησης.

Κύριος άξονας λοιπόν των διαλέξεων-περφόρμανς είναι η διαρκής αντιστροφή του εικαστικού δίπολου εικόνα–λόγος. Από κάποιο σημείο της διάλεξης και μετά, η ιστορία παρουσιάζει λογικές ασυνέχειες. Οι λέξεις σταδιακά απομονώνονται και καταλήγουν σε κενά σημαίνοντα, σε αποσπασματικούς «ήχους». Το μόνο που συγκρατεί τα νοήματα είναι η υποκριτική συνέπεια του Τζον Μπελίμπας και η κατάληψη της ιδιότητας του «χώρου» του συνεδρίου (podium, φωτισμοί, μεγάφωνα, βιντεο-προβολές, κτλ.) υπό το ανυποψίαστο βλέμμα του κοινού. Έτσι, οι φωτογραφίες-βίντεο που προβάλλονται στο πανί μετατρέπονται σταδιακά από αφελείς εικόνες σε συνδέσμους κατακερματισμένων νοημάτων.

Θα μπορούσα να ισχυριστώ πως η περφόρμανς αποτελεί μια επίθεση της Εικόνας στο Λόγο και του Λόγου στην Εικόνα και όχι μια ομαλή συνεργασία των δύο. Νομίζω πως σε αυτή την σταδιακή μορφή βίας αναφέρεται και ο Τζόναθαν Μάιλς παραπάνω.